Αντίθετα με τους περισσότερους εδώ,εγώ δεν υπήρξα καλλιτεχνική φύση ,ούτε ονειρεύτηκα να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα γιατί απλά δεν το είχα.Μάταια η μητέρα μου προσπάθησε να με μάθει τις βασικές αρχές της νοικοκυροσύνης,όπως εκείνη τις εννοούσε ....ξέρετε τώρα....μαγείρεμα...πλύσιμο....σιδέρωμα....ράψιμο....πλέξιμο κλπ......εγώ σφύριζα κλέφτικα....τα κουμπιά τα πήγαινα σε εκείνη για ράψιμο....και η ραπτομηχανή που μου αγόρασε πριν τριάντα χρόνια ήταν ακόμα στο κουτί της αχρησιμοποίητη.....κι εγώ η ντροπή της μάνας μου.Μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια που εξαιτίας μιας βάπτισης ανακάλυψα το μακραμέ.Και από τότε άνοιξε το κουτί με τα θαύματα.....και κάθε μέρα ταξιδεύω μέσα σε χρώματα...συνδυασμούς....υφές....υλικά....σχέδια.....Ακόμα τσιμπιέμαι μπας και ξυπνήσω....αλλά μάταια.....κόλλησα για τα καλά......κι έτσι τώρα η αραχνιασμένη ραπτομηχανή έγινε φιλενάδα κολλητή.....και ο αργαλειός ταράζει την ησυχία του σπιτιού ,ενώ το μαξιλάρι του μακραμέ μετακινείται από το μπαλκόνι στο σαλόνι και μετά στην κουζίνα .......και όπως λέμε κι εδώ στην Κρήτη...ότι κορόιδευα το λούστηκα και μάλιστα μου αρέσει.Τα λέω όλα αυτά για να σας θυμίσω ,πως όλοι οι δρόμοι είναι ανοικτοί και μας περιμένουν να τους διασχίσουμε.....την κατάλληλη στιγμή.....Καλωσορίσατε στο Sporaki......ελπίζω φεύγοντας να χαμογελάτε.Ν