Μου έρχονται εικόνες και μνήμες από την παιδική μου ηλικία καθώς παρατηρούσα την γιαγιά μου, που πάντα καθόταν στην ραπτομηχανή της και γάζωνε. Ακόμα θυμάμαι εκείνο τον συρτό ήχο της ραπτομηχανής της. Αργότερα είδα και την μητέρα μου να ακολουθεί τα χνάρια της. Εμένα γενικώς 'πιάνουν' τα χέρια μου που λένε, αλλά δεν είχα τολμήσει ποτέ ως τώρα να ασχοληθώ με το ράψιμο... και τολμώ να πω πως αυτό προέκυψε εντελώς τυχαία. Είναι μαγικό πως από το μηδέν, παίρνοντας ένα απλό κομμάτι ύφασμα να δημιουργείς κάτι νέο, κάτι μοναδικό!
Ίσως να μην γίνω ποτέ σαν την γιαγιά μου ή την μητέρα μου.... μου φτάνει που αγάπησα αυτό που αγάπησαν και εκείνες ...μου φτάνει η χαρά και η ικανοποίηση που παίρνω όταν δημιουργώ κάτι όμορφο.... Είμαι η Μαρία και όσο δημιουργώ... υπάρχω!